KARPUZ

Çıkarınca mavi gömleğini
Damarımda dolaşsın istedim,
O misk tenin.
Ağaç kabuğu çizdi ellerimi.
Ama umrum değil,
Kemerin yılandan olsa da birşey farketmez.
Soyunacak gücüm var mı bilmiyorum.
Bir karpuzu ezerim diye korkuyorum.
Sense bir bıçak darbesiyle çatlatıveriyorsun beni.
Açılıyorum kum kum,piksel piksel.
Ağzında dağılmak istercesine fırlatıyorum çekirdeklerimi.
En azından bir bardağa dolmayacağımı biliyorum.
Dolsam da ya doluluğuma, ya da boşluğuma bakacak;
Yorumda bulunacak,ve buna felsefe diyecekler.
Senin için yeşilimin önemi yok mu?
Hep kırmızı mı?
Nasıl bir tatlı su özlemi seninkisi!
Bu kadar mı yüzdün batak sularda.
Elindeki çamuru bana bulaştırma;
Ben kuru toprakta yetiştim.
Ezdin kabuğumu,ezmeni istedim.
Ağzına doldum,
Mutluluk hormonun oldum.
Peki beni bir çikolatadan farklı kılan neydi?
İşte bunu hiçbir zaman göremedim.
Sen hep gördün.
Ama ben göremedim.